کنجکاوي!

نميدانم اين رمان گوستاوفلوبر را کي خريدم، حتي مطمئن نيستم که نخوانده باشمش، شروع ميکنم بيش از گذشته از خواندن رمان لذت مي برم، بخصوص وقتي مي بينم به چه زيبايي و شيوايي نويسنده توصيف کرده، کار دشواري ک کنجکاوي!...

دوست دارم و اميدوارم که دخترم بعدها اينطوري من را قضاوت کند که به اندازه درک و تواني که داشتم، تلاش کردم که شرايط بهتري برايش فراهم کنم. گرچه اگر خودم رفتارم را قضاوت کنم احتمالا به سختي و با ارفاق ده خواهم گرفت.

کنجکاوي!...

اگر بيکار باشي، يا اينکه هدف جدي نداشته باشي، يا هدف خيلي کلي باشد و قابل رصد کردن و اندازه گيري نباشد، يا اينکه بجاي فاعل بودن، متاثر از شرايط باشي، ژرفا نخواهي داشت و با کمترين نسيمي پشت خم خواهي کر کنجکاوي!...

جامعه در حال پوست اندازي ست(در بهترين تشبيه) خب کساني مثل من که قادر به سازگاري با تغييرات نيستند بيش از گذشته احساس تنهايي و ياس خواهند کرد کنجکاوي!...

ده قدم تا نشاط دکتر ديويد برنز رو ميخونم. (براي بار چندم) البته اين دفعه سعي ميکنم منسجم تر بخونم، تمرينهاش رو هم حل کنم. مثلا پايان فصل اول بهاي خوشبختي درخواست کرده که برخي هدفهاي را تعريف کند و فرض کنجکاوي!...

قبل از خواب فک کردم بنويسم، بنويسم براي دخترم که بداند به مرحله يي رسيدم که مرگ را پذيرا هستم. قدري بيشتر از انچه که زندگي را پذيرا هستم. چرا دخترم؟ چون مايلم او هم بپذيرد با درد کمتر و رنج حداقل. زود کنجکاوي!...

اگر بخاطر بسپارم که ديگران متفاوتند، متفاوت در درک و تفسير پديده‌ها در نتيجه متفاوت در رفتار، اون موقع بهتر ميشه زندگي کرد.

کنجکاو لطفا اين رو بفهم و هر روز صبح بنويس تا ملکه ذهنت بشه

کنجکاوي!...

سيمين رو ديدم (براي چندمين بار- دوست دوران مجردي) تلفنش زنگ خورد، عکس پشت زمينه تلفن هوشمندش تصويري نسبتا هنرمندانه از ما دو نفر بود، تصويري مملو از نور، (مثل اغلب اي ميج‌هاي تبليغاتي که خوشي، شادي رو کنجکاوي!...

برام تعريف کرد که کابوس ديده، ديده که در اتاقک اسانسور تنها بوده که برق رفته و ترسيده زنگ رو فشار داده بخودش گفته که نترس يک ساعت ديگه مي آيند و نجاتش مي دهند که بيدار شده

تحليل: فک ميکنم احساس در فشار بودن کرده به همراه تنهايي، داره زنگ هشدار رو فشار ميده، اما خيلي دير متوجه مي شويم، بخودش اميد ميده که بالاخره مي فهمند گرچه زمان طولاني خواهد گذشت تا بفهمن و نجاتش بدهند

کنجکاوي!...

اينکه طي تحقيق سال 1947 در بين بيش از 500 جامعه (که در جامعه شناسي - آنتوني گيدنز بهش استناد شده ) عنوان ميکنه درصد قابل توجهي چند همسري رواج داره، برام جالب بود، اينکه اذعان ميکنه تک همسري توسط فرهنگ غربي ترويج ميشه هم جالب بود.

اونوقت فک ميکنم وسط اين دعواهاي سياسي و فرهنگي در مورد مذمت يا مدح چند همسري صحبت ميکنند چقدر جاي يک تحقيق که پيشينه داشته باشه خاليه

 

کنجکاوي!...